Ciąża to dziwny stan

Wyobrażenie o ciąży, szczególnie tej wyczekanej, a rzeczywistość to dwie różne rzeczy. Utwierdzam się w tym przekonaniu każdego dnia. W marzeniach o odmiennym stanie jest przede wszystkim radość, że w końcu doczekałam się upragnionego dziecka, że tak fajnie rośnie maleństwo, a z nim mój brzuch (i piersi;)), że czuję pierwsze ruchy, że widzę je na usg itd. Nie ma tam miejsca na mdłości, skurcze nóg, zgagę, bóle pleców, czy zmienność nastrojów. Po prostu nie myślisz o tym marząc o dziecku. I tu chciałabym się zatrzymać właśnie przy wahaniach nastroju, bo o ile pozostałe dolegliwości, których doświadczam (tj. skurcze nóg, bóle pleców czy zgagę) mogę znieść i rozumiem, że po prostu muszę to przetrwać, tak z emocjonalną huśtawką trudno mi sobie poradzić. A nawet bardzo trudno ostatnio. Jakbym miała położyć na jednej szali czystą radość, a na drugiej, silny niepokój to ta druga byłaby dużo cięższa niestety. Mam, szczególnie ostatnio, takie dziwne dni, ponure dni, gdy nachodzą mnie czarne myśli, których nie mogę wywalić ze swojej głowy: a to, że lekarz czegoś nie zauważył, że z moim dzieckiem jest, coś nie tak, że usg też nie daje 100 proc. pewności, co do jego zdrowa, że kolejnych miesiącach może się jeszcze tyle nieprzewidzianych rzeczy przydarzyć, a każdy termin usg zamiast radosnego oczekiwania kojarzy się ze stresem, że w czasie porodu też tyle jest niebezpiecznych sytuacji. Aaaaaa głowa pęka od tych myśli. Ostatnio, jak się tak nakręciłam to przepłakałam, jak głupia cały dzień, nie mogłam się uspokoić. Zadzwoniłam do męża, by zerwał się z pracy i zabrał mnie gdzieś, bo oszaleję! Sama ze sobą nie mogłam wytrzymać, płakałam i przepraszałam mojego synka, że ma tak durną, histeryczną matkę! Wiem, że to burza hormonów i czas, w którym kobieta oswaja się z zupełnie nową sytuacją w życiu, ale nie sądziłam, że ja, która przez tyle lat walczyłam o to dziecko, doświadczę tak silnych negatywnych emocji w ciąży. Myślę sobie, że mój organizm przez płacz, momentami nawet histerię, odreagowuje teraz te wszystkie trudne lata walki o dziecko, podczas których musiałam się szybko zbierać do kupy i działać, nie było czasu na dłuższe rozczulanie się nad sobą. I wiem, że gdyby teraz coś złego spotkało mojego synka to pękłoby mi serce i już bym się z tego nie podniosła... I znowu mam łzy w oczach, to silniejsze ode mnie. Pozostaje mi mieć nadzieję, że te negatywne myśli są całkowicie irracjonalne i znajdę jakiś sposób na okiełznanie ich. Zawsze myślałam, że będę celebrować, każdy dzień ciąży, ale po takim przepłakanym, ponurym dniu marzę tylko o wehikule czasu, który przeniesie mnie do momentu, gdy mój syn będzie cały, zdrowy i bezpieczny w moich ramionach. Mam jednak świadomość, że moje zamartwianie się nie skończy się wraz z porodem, bo o dziecko rodzice drżą przez całe życie. Tak to już jest. I jak to mawia mój mąż, żeby mnie rozśmieszyć: masz kobieto, co chciałaś:) Chciałam i nadal chcę, więc biorę ten czas z jego jasnymi i ciemnymi stronami czekając z niecierpliwością na mojego synka!

***

Dygresja po burzowej nocy

Spania dziś nie było, pioruny strzelały przez kilka godzin, po każdym mocniejszym uderzeniu dostawałam kopa w brzuch i bynajmniej nie były to subtelne motylki. Ewidentnie Młodemu ta pogoda nie pasowała równie mocno, jak mnie:( A mój mąż chrapał obok w najlepsze. Zupełnie nie wiem jak on to robi, że nic nie słyszy. Zazdroszczę! Nie lubię burzy, nigdy nie lubiłam i coś czuję, że mój syn będzie miał to po mnie.