taka refleksja...

Przeglądając moje ulubione blogi właśnie zorientowałam się, że większość z ich autorek jest albo za chwilę będzie szczęśliwą mamą. Jak zakładałam bloga wśród ulubionych większość była, tak jak ja, na etapie starań. Hmmm ewidentnie zostaję w tyle;(, ale cieszę się bardzo, że tak wielu z Was udało się doczekać upragnionego potomstwa, to daje nadzieję... Gdy teraz zaglądam na Wasze blogi, czytam radosne wpisy, oglądam roześmiane buzie dzieci, a czasem i Wasze to nie czuję zazdrości, żalu, że to nie ja, bo jesteście dowodem na to, że tą cholerną niepłodność można pokonać. Ja tylko jeszcze nie znalazłam odpowiedniej metody na swoją, ale dzięki Waszym - tak różnym historiom wierzę, że nie jest to niemożliwe (nadzieja umiera ostatnia nieprawdaż?) Zdaję sobie jednocześnie sprawę, że ktoś te ponure statystyki dotyczące niepłodnych musi siłą rzeczy wypełniać, ja nadal w nich jestem, ale może kiedyś i ja z nich wypadnę... Póki co nie mam ochoty na wizytę u gina, mam zapas leków, stosuję się do zaleceń, ale jeszcze do niego nie dotarłam, nie wiem czy wymyśli coś nowego, nie wiem czy ma jeszcze na mnie jakiś pomysł. Wybiorę się w grudniu i zobaczę... Nie piszę za dużo, bo i za dużo w TYM TEMACIE się u mnie teraz nie dzieje, żyję sobie spokojnie, staram się opanować jesienną chandrę, dużo pracuję, czytam, staram się jak najmniej rozmyślać i tak dni przelatują. Ale regularnie Was podczytuję:)